pewien wpływ to wszystko, co działo się z gatunkiem alby w pośredniowiecznej liryce europejskiej. A działo się z nim właśnie to, że poeci późniejszych wieków sięgali do tego gatunku - obrastającego w coraz to nowe nazwy - uznając coraz częściej za jego rozpoznawalny znak szczególny wyłącznie uniwersalną symbolikę scenerii świtu i sytuacji rozstania, odrzucając natomiast wszystko to, co było historycznym lub historycznoliterackim balastem (np. postać strażnika czy budowę refrenową wiersza). Już na przełomie XVI-XVII w., kiedy swoje erotyki pisze młody John Donne, możliwe było na przykład tak skrajnie oszczędne wykorzystanie gatunkowych konstant alby jak w krótkim (cytuję go w całości) liryku "Świt