zaskakuje pochwała tradycji szlacheckiej, którą zakończył swą twórczość Gombrowicz. W Rozmowach z Dominikiem de Roux podsumowuje znaczenie Dziennika (a zapewne też - całego dzieła). Prosi zatem francuskiego rozmówcę, aby zechciał je uznać za <q>"wdarcie się w kulturę europejską wieśniaka, czy szlachcica, szlachcica polskiego ze wsi, z nieufnością wieśniaka, z chłopskim zdrowym rozumem, z chłopskim realizmem. Ja to wyniosłem z domu i ten styl szlachecki jest czymś niesamowicie odpornym, wciąż jestem, pomimo tylu lat obczyzny i miasta, tym polskim hreczkosiejem z prowincji (...) Mógłbym określić siebie jako szlachcia polskiego, który odkrył swoją rację bytu uniwersalną w tym, co nazywam dystansem do formy (więc i