wykonywał ledwo dostrzegalne ruchy, znamionujące absolutną skromność i całkowite oddanie.<br>- Tylko swoje sprawy masz w głowie. Miły jesteś do chwili, kiedy urwiesz się z drutu. Mnie już, brachu, nie nabierzesz - pouczał Krywko, wsuwając dwie niezwykle wytarte i poobdzierane książki za koszulę na piersiach. Panfil, jakby w odruchu samoponiżenia i rozpaczy, runął raptem na ziemię. Leżał teraz niezdarnie na plecach, gestem smutku i beznadziei wyciągnął w górę podkurczone łapy.<br>- Znam ciebie dobrze, ojczulku, babcię możesz bajerować, nie mnie - mówił bezlitosny Polek. - Niech ja skonam, jeśli ty jeszcze kiedy polatasz na wolności. Pies leżał bez ruchu cierpiąc niewymownie, gdyż ośmielone muchy siadły mu