punkt, od którego zaczyna się prawdziwa a nie tylko marginesowa obecność Białoszewskiego, dość daleko wstecz. Granicą byłaby w takim wypadku data publikacji Mylnych wzruszeń (1961), w którym to tomiku, według powszechnie podzielanego mniemania, Białoszewski objawił się po raz pierwszy jako zdecydowany "lingwista", nie tylko "poeta rupieci"; może ściślej, nie tylko "rupieci" w rodzaju szafy czy durszlaka, ale i poeta rupieci słownych, poeta językowej rupieciarni.<br> Bardziej chyba rozpowszechniony jest dziś pogląd, w myśl którego prawdziwa obecność Białoszewskiego zaczyna się od jego prozy, a zwłaszcza od pojawienia się w r. 1970 Pamiętnika z powstania warszawskiego. Nawet protesty, które odezwały się po publikacji książki