Grzegorzewskiego, Melanię Barską w Trędowatej aż po późniejszą Marysię Wilczurównę w nakręconym także przez Jerzego Hoffmana Znachorze - prawidłowość tę potwierdzają.<br>Na szczęście nie w jednakowym stopniu. O ile Anna w na poły pantomimicznej Warszawiance miała poruszać się krokiem lekkiej sarenki i z wdziękiem przyjmować romantyczne pozy, to Ania w Wiśniowym sadzie, jednym z najwspanialszych przedstawień Jerzego Jarockiego i Starego Teatru - była już postacią bardziej skomplikowaną. Córka Raniewskiej w ujęciu Dymnej to dojrzewająca siedemnastoletnia dziewczyna zadurzona w Pietii pierwszym porywem serca. Rozumiejąca więcej niż jej bliskim, traktującym ją jak dziecko (tak zresztą ta postać była przeważnie grana), się wydawało. Zarówno dramat matki