ujrzał coś dziwnego przed sobą, podniósł rękę, jak ktoś, co nakazuje milczenie &lt;page nr=34&gt;.<br> Patrzono na niego ze zdumieniem.<br>A on rozmyślał przez chwilę w zatroskanym milczeniu, co piękne jego czoło poorało zmarszczkami; coś w sobie rozważał, coś sobie przypominał. Po chwili, jak gdyby obudzony z przykrego snu, zaczął mówić powoli i ściszonym głosem:<br>- Słuchaj, Zbyszek... I ja ci mogę dać słowo, że to nie Józek zabrał ci pióro...<br>- Skąd wiesz? - zapytał hardo Zbyszek.<br>- Skąd wiem, to wiem. Moja rzecz... Może jeszcze dzisiaj, a może dopiero jutro znajdzie się twoje pióro. Zapewniam cię, że je wydostanę spod ziemi... Ty jednak musisz od razu