późnego syluru do końca karbonu. To duże zwierzęta, we wczesnym dewonie kilkucentymetrowej długości (ryc. 13.2), a w karbonie sięgające 1,8 m (ryc. 13.3). Segmenty tułowiowe miały szerokie pleury nadające zwierzęciu trylobitowy kształt. Odnóża miały tylko jedną gałąź złożoną z licznych członów. Niektóre znaleziska sugerują, że na każdy segment przypadały po dwie pary odnóży, były to więc w istocie krocionogi.<br>Znaczne rozmiary osiągały niegdyś również typowe krocionogi (Diplopoda), których zapis kopalny sięga końca syluru (przidoli). Charakterystycznym składnikiem faun karbońskich są kolczaste krocionogi z rzędu Euphoberiida, osiągające kilkadziesiąt centymetrów długości ciała (ryc. 13.3). Boczne wyrostki pancerza tych zwierząt przekształcone