tylko nowych utworów, ale i listów, gdy leży się tak na wysokich poduszkach, aby lżej oddychać, i próbuje kreślić ostatnie słowa do Bochwica, przypominać mu "czasy codziennych mew i gońców, gawędek serdecznych o wszystkim, co na świecie jest, było i będzie"; co w sercu - jest, było i będzie... A to serce - coraz słabsze, coraz bardziej zbolałe, choć za oknami pokoju wiosna, zielona, różowa, pachnąca. Wie, i trudno jej się z tym pogodzić, że "wyjazdy do Florianowa już skończone", że nie pojedzie już nigdy linijką z "najmilszym woźnicą", że nie napisze zamierzonych utworów, choć "głowę napełnia mnóstwo powieściowych pomysłów, obrazów".<br><br>- To teraz