jej, że nie można bo Buciek mógłby się odezwać albo zacząć płakać. Dlatego ukryli ją samą, a Bućka wzięli do siebie, do izby. Buciek był ładny i miał duże, niebieskie oczy. Bardzo rzadko płakał; lubił tylko głośno się bawić. Często naśladował samolot.<br>Mama słyszała, jak przyszli. Leżała na strychu, w sianie, przy samych schodach i wszystko słyszała.<br>- A czyje to dziecko? - spytali. <br>- Nasze.<br>- Ee tam, za ładne na wasze!... - roześmiał się jeden.<br>- I do tego jeszcze obrzezane...<br>&lt;page nr=16&gt; Buciek nie zapłakał. Wcale się nie bał. Przyglądał im się tylko tymi swoimi niebieskimi oczami, że aż się musieli śmiać. Pokazywali go sobie nawzajem