kilku więźniów exekwowano, albo na ćwiartowanie lub ucięcie łba i szubienicę"&lt;/&gt;.<br><br>&lt;tit&gt;&lt;q&gt;"Złodziej nie chce na bankiet do nieba"&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br><br>Znawca czasów staropolskich Janusz Tazbir w jednej ze swoich książek omawia XVIII-wieczne podręczniki dobrego umierania pisane przez kompetentnych duchownych dla tych konfranterów, którym przypadł obowiązek udzielenia ostatniej posługi, w tym także skazańcom przed i w czasie kaźni. Zawierały one modły, które mieli powtarzać za kapłanem podczas poszczególnych jej etapów. Oto przykład z dziełka Expedito in vicum aeternitatis (1721): &lt;q anachr="1721"&gt;"O Panie Jezu Chryste, racz być przy mnie przez one boleści i przebicie Twojej świętej prawej nogi, abym ja też mógł wytrzymać cierpliwie połamanie