jego głowę, czego on przez dziwne roztargnienie nie zauważył. Zdawało mu się bowiem w tej chwili, że zwariował z kretesem i bez żadnej nadziei na poprawę. Ujrzawszy Adasia chwycił się za głowę i wykonał skok tak wspaniały, jakiego nie widuje się często nawet wśród pcheł. Potem wydał z siebie wysoki skowyt: najwyższy ton nagłego i przeraźliwego szczęścia. Wpadł w otwarte ramiona Adasia i zaczął płakać jak dziecko.<br>- Jak się masz, jak się masz? - mruczął Adaś wzruszony. Jak ci się powodzi, Czarna Nitko? Już dobrze, już dobrze... Au! krzyknął niespodzianie, poczuwszy na szyi gorąco. - Przysmażyłeś mnie latarką!<br>Wszyscy gadali w ogromnym podnieceniu