szczury. Niech Bóg nam wybaczy - Joszua i Miriam z Warszawy.<br>- Tu są te drzwi! - krzyknął Mirek, widząc kilka desek z klamką, ułożonych na wysokość może 5-letniego dziecka. Pociągnął i klamka została mu w ręku. Spróchniałe deski z łatwością dały się wyłamać. Za nimi była jednolita warstwa cegieł.<br>- Zamurował ich, skurwysyn... Ale po co? - zastanowił się Mirek. - Niech o to już milicja się martwi!<br>Postawili stołek i nadal nie patrząc na to, co pozostało z żydowskich kochanków, zaczęli ewakuować się na dach. Chłopak wyszedł pierwszy i długo stał koło komina, patrząc w słońce. Wiał lekki wietrzyk, na odległym stawie marszczyła się