wyraźną, choć milczącą, urazę Michała. <br>Hubert zaś ciskał się po swoim pokoju jak lew w klatce. <br>Czyż matka tego nie rozumie, że żąda od niego rzeczy niemożliwej, nie-mo-żli-wej! Jakże ma przepraszać pana Hipolita, skoro nie czuje swej winy. Nie może zresztą przepraszać! Nigdy i nikogo. Przepraszają ludzie słabi, a on jest mocny, wszystko na świecie będzie od niego zależało. Wszystko na świecie będzie w jego ręku i jego mocy. <br>Stanął w oknie i zatopił oczy w księżycowej nocy. W tę przestrzeń niezmierzoną i tajemną może iść i zdobywać. Może jej wydrzeć tajemnice wszelkie. Przejmie i zachowa dla siebie