polskiej prawicy narodowej znajduję wiele radykalizmu, będącego konsekwencją półwiecznej marginalizacji, poczucia wymuszonej, odziedziczonej i nieodwracalnej nieodpowiedzialności za państwo i przestrzeń realnej polityki. Nie jestem w stanie wzbudzić w sobie "politycznego" entuzjazmu Jacka Bartyzela dla monarchii, która wydaje mi się tak samo wrażliwa na zepsucie i nie bardziej odporna na ludzkie słabości od demokracji. Także jego wybory polityczne wydają mi się nieodrodną konsekwencją radykalnej utraty nadziei. Jednak Jacek Bartyzel świadomie odcina się od nacechowanego chorobliwym radykalizmem stylu myślenia nowej, neopogańskiej lub nihilistycznej prawicy europejskiej. (Znaczna część "nowej prawicy" porzuciła Kościół i samo chrześcijaństwo, jako nie dość radykalne w wymiarze społecznym i politycznym