była podporządkowana organizacja, wyszkolenie i wychowanie tej formacji. Ale - będąc nadrzędnym sposobem profesjonalnego działania - jest też szarża po prostu celem istnienia ułana, jego najgłębiej pożądaną formą egzystencji, egzystencjalnego spełnienia. Takie pojmowanie szarży, jej nie tylko funkcjonalnych, ale i idealnych walorów, kształtuje wyobraźnię i język po dzień dzisiejszy. Dowodzą tego choćby slogany z żołnierskich pieśni okresu ostatniej wojny, kiedy to na przykład jeden korpus polski pragnie pójść "jak szarża ułańska do Wisły, do Gdańska" - w drugim zaś korpusie własnych "straceńców" porównuje się do "szaleńców" spod Somosierry i Rokitny. Dodajmy, iż niesłychanie dokuczliwy i szablonowy język dziennikarskich komentatorów kultury, polityki, sportu zwłaszcza, również