napuszyście płonie.<br>Wróbel łeb zaprzepaszcza w swych skrzydeł osłonie,<br>Jak gdyby nasłuchiwał, co mu dzwoni w sercu?<br>Świat, zda się, dziś nam nastał, a na pola szczercu,<br>Gdzie zieleń swym wyrojem omgliła rozłogi,<br>Bocian, pod prostym kątem załamując nogi<br>I dziób dzierżąc wzdłuż piersi dogodnie, jak cybuch,<br>Kroczy donikąd, w słońca zapatrzony wybuch, <br>Co skrzy się, że go okiem zgarnąć niepodobna,<br>We wszystkich rosach naraz i w każdej z osobna.&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;PRZYŚPIEW&lt;/&gt;<br><br> Wkosmacona w kwiat płytki,<br> Łeb ująwszy w dwie chwytki,<br> Pszczoła nim ją porwie lot,<br> W słońcu myje się, jak kot - <br>I do naga z odwianych skrzydeł się rozbiera.<br> Lada powiew