doświadczenia nie mam przecież żadnego. Później, po toku, Wiktor powiedział, że nie widział jeszcze, by ktoś swego pierwszego głuszca podchodził z takim wyczuciem. Była to największa pochwała jaką słyszałem. <br>Nagle tuż przed sobą zobaczyłem powaloną sosnę. Gdybym podchodził sam pewnie starałbym się ją ominąć, tymczasem Wiktor schylił się błyskawicznie i śmignął pod drzewem. Instynktownie wyczułem, że trwało to zbyt długo. Wiktor nie zdążył się wyprostować i zastygł w pozycji tak nieprawdopodobnej, że nie sposób się w niej utrzymać. Na szczęście głuszec grał dalej. Wiktor poprawił pozycję, a ja pokonałem sosnę w dwóch susach, w takt następnych pieśni. Postaliśmy chwilę dla uspokojenia