niebezpieczny, niebezpieczniejszy niż na przykład moi towarzysze z sali? Co ciekawe: odkąd się tu znalazłem, żaden nie odezwał się ani słowem. Nafaszerowani lekami, otępiali, autystyczni, a jednocześnie gdzieś w głębi bardzo agresywni, czuję to doskonale - są widocznie mniejszym zagrożeniem niż ja, skoro oni leżą wolni, a ja związany.<br>Zaraz po śniadaniu rozpoczął się obchód. Tupot wielu nóg i gwar rozmów na korytarzu wyraźnie sugerował godzinę dziewiątą. Jeżeli istotnie Zimiński jest ordynatorem tego oddziału, to po pierwsze na pewno mnie rozpozna, a po drugie każe uwolnić z pasów. I rzeczywiście na obchodzie po raz pierwszy od czasu przyjęcia mnie do szpitala ujrzałem