w jakikolwiek inny sposób całkującej tu nie ma. Jest jednak ciągła obecność podmiotu autorskiego, stosunkowo mało fikcyjnego. Tak niewiele lat upłynęło od czasu, gdy pisać "o sobie samym do potomności" było aktem niemal przełomowej decyzji. Teraz to już każdy potrafi; co więcej - Czahrowskiego nie opuszcza świadomość, że poetą będąc, dodaje splendoru swemu chudopacholstwu.<br>Nikt z naśladowców nie powtórzył "całego" Kochanowskiego. Każdy się jakby w innym gatunku specjalizował. Jeśli wolno zostać przy metaforze "szkoła Kochanowskiego", to każdy brał lekcje innego przedmiotu. Czahrowski wczytał się w Psałterz, w którym znajdował gotowe tony potrzebne dla opowiedzenia żalu i chęci pokuty. Żałował za grzechy i