więc już nigdy się porządnie nie wyspowiadam? Nie stanę w blasku prawdy? Nienawidzę siebie i swoich słów, które tak pięknie perlą się we mnie, gdy klękam przy konfesjonale, pienią mi się w ustach niczym te nowomodne cukierki działające jak lemoniada w proszku. Nienawidzę tego poruszenia z drugiej strony kratek - ksiądz spowiednik czyta przecież te same książki co ja i gdy słyszy inteligentną nawijkę, także daje się unosić pięknym słowom. Nawet gdybym zapłakał, zawył, to i tak bardzo szybko ująłbym to w jakiś kształt znajomy, oswojony, kulturalny. Kiedy stanę w prawdzie, ogołocony, i wyznam swoją nędzę?! <br>Życie moje to pstrokaty patchwork sklecony