1900-1970). Nie godzi się on na słabości socjologicznego rozpatrywania sztuki oraz ograniczenia tradycyjnej estetyki i pod adresem badaczy stuki formułuje szereg zaleceń, wynikających z jego koncepcji sztuki. Za wyjściowe przyjmując założenie, iż przedmiot implikuje metodę, wiele miejsca poświęca objaśnianiu swego rozumienia sztuki, mającego uzasadniać preferowany sposób jej badania. Nie sprowadza się to bynajmniej do rozważań czysto teoretycznych, a wręcz przeciwnie, autor w interpretacji materiału historycznego dopatruje koronnego dowodu na rzecz swej metody. W jego niedawno u nas wydanej książce, zawierającej zbiór szkiców z lat 1951-63, znajdujemy przede wszystkim omówienie malarstwa renesansu, a w poprzedniej - sytuacji sztuki w XIX i