Ktoś mógłby powiedzieć, że owo dzianie się między słowami stanowi zjawisko charakterystyczne dla poezji - i zdziwić się, że ton właśnie fakt uważam za szczególnie doniosły. O ile w poezji, jak wiadomo od czasów Horacego, chodzi przede wszystkim o wydobywanie nowych stosunków między słowami, to w nowomowie - przeciwnie - sprawą zasadniczą jest stabilizowanie związków między nimi. Stabilizowanie, w którego wyniku powstają spetryfikowane formuły, przekazujące jednoznacznie intencje wartościujące. Stabilizowaniu temu podlegają nie tylko wyrazy dziwaczne, jakieś niewydarzone neologizmy, czy pożyczki z obcej mowy. Przeciwnie, podlegają mu słowa należące do klasycznej polszczyzny. I wbrew powszechnemu mniemaniu sądziłbym, że to właśnie one są głównym przedmiotem manipulacji