ich sumienia zwielokrotnionym odbiciem cierpiącej ludzkiej twarzy. To z nich bierze się cała etyka odpowiedzialności, tak wysoce rozwinięta w twórczości takich jak Kis autorów. I stąd również biorą się ich metafizyczne głębie: lustra ich książek, podobnie jak lustro w wierszu Merrilla, zdają sprawę nie tylko z istnienia tego świata - który staje przed nimi i żąda odbicia - lecz również z istnienia "drugiej strony", anonimowej "woli" wyższego rzędu, która czai się stale za nimi. Lustro Merrilla tak kończy swój monolog:<br><br>&lt;q&gt;Podejrzewam<br> Spojrzenia z tyłu, gdzie nic nie ma, zimno<br> Przenikające ślepe skazy mego wnętrza<br><br>[...] i tej woli,<br> Choć pozbawionej twarzy, muszę ulec.&lt;/&gt;<br><br> To