gazety. Miałem dwadzieścia lat i talent widoczny w oczach. Pierwszą recenzją powaliłem szefa na kolana. Ach, to było mistrzowskie pomieszanie humoru, fantazji, prawdy i, co będę ukrywał, szczypty geniuszu, który we mnie drzemał. Wszyscy ci starzy krytycy, kinowi i teatralni wyjadacze, patrzyli na mnie wilkiem jak na dynamit pod ich stołkami.<br>- Bo nim byłeś - przerwałem mu bezwzględnie. - To musiało być dla nich frustrujące. <br>- Uważam, że istnieje naturalna kolej rzeczy. Nowi zastępują starych - zdeklarował się Edzio Obst. - Tymczasem ja nijak nie mogłem nikogo zastąpić. Trafiłem w redakcji na mur niechęci. Szef wyznaczył mi opiekuna, starego wygę. Czego on nie robił, żeby się