się w poczuciu nieskończonej wolności, jaką daje obcowanie z dziełem, zamiast - mówiąc nieco publicystycznie - aktywnie się włączyć w proces społecznego oczyszczania narodu, ani się nie włącza, ani nie oczyszcza, ale zastyga nad widniejącym jak wół nazwiskiem dawnego kochanka i wpierw uwierzyć nie może, a po chwili doskonale wie, że ten stuprocentowy mężczyzna i w każdym calu dżentelmen kapował ze strachu. Polska wdowa, zamiast pociechę szerszą znajdować, idzie w zaparte i widząc nazwisko nieboszczyka męża szepce do siebie z ulgą: to nie mój, to nie mój - mój był w partii. Polskie dziecko, zamiast sikać w majtki z dumy, że w wydarzeniu historycznym