Myślę, że to właśnie dlatego na wszystkie dyskursywne teksty Berenta należy patrzeć jako na teksty pisarza - a zatem kogoś, kto celowo wybiera specyficzne reguły komunikacji. Mówiąc zatem o Berentowskim odczytaniu Nietzschego, o jego poglądach socjologicznych, politycznych czy filozoficznych nie należy zapominać, że Berent świadomie dąży do pewnych niedopowiedzeń, do sformułowania sugestii dla myślącego czytelnika (tak jak i Nitzsche), a nie formuł jednoznacznych i do precyzyjnych klasyfikacji. Słowem żywioł literackości jest tu wyborem techniki porozumiewania się z czytelnikiem (myślę oczywiście o tekstach dyskursywnych). Ale to jest sprawa uboczna. Ważniejsze jest co innego. A mianowicie, co z koncepcji sformułowanych w "Idei w ruchu