reakcyjnego skrzydła dygnitarzy petersburskich. Pracował on świadomie na zgubę Królestwa, przygotowując grunt do jego likwidacji, podsycając podejrzliwość cara doniesieniami o nurtującym Polskę duchu rewolucji, a przykładając też rękę do rozstroju warszawskich finansów. Jako człowiek sprzedajny i nikczemny, otoczony był w Polsce nienawiścią i pogardą. Pozostawienie w Warszawie Konstantego i Nowosilcowa świadczyło, że Aleksander nie miał zaufania do Polaków. Nie przestawał obiecywać polskiej arystokracji, że "będzie pracował dla szczęścia Polski", że wciąż rozmyśla o przyłączeniu do Królestwa "zabranych" guberni. Żądał w zamian bezwzględnej uległości i zdania się na jego wolę. Przedstawicieli dawnej arystokracji (Czartoryskiego, Potockiego) stopniowo odsuwał od władzy, zastępując ich ludźmi