z Bogiem, o wielkość, szaleństwo i upadek Konrada. Ale, jak każdy romantyczny tekst mający za tło nieskończoność wszechświata, świadczy też o granicach wyobraźni - nie Konrada, lecz Adama Mickiewicza - przejawionej w kreacji kosmosu. Z pewnością lepiej niż Manfred wytrzymuje próbę czasu, bo nie narzuca szczegółów inscenizacji, pozostawia pod tym względem pełną swobodę reżyserowi. Próg wyobraźni poety ustanawia jednak wpisane w tekst sygnały wizji wszechświata - a to, co widać i słychać: gwiazdy, głosy, jęki, nie odbiega od wizji z tekstu Byrona, tyczący zmysłowej sfery zakres wyobraźni jest podobny, podobnie ubogi. Jeśli Mickiewiczowska wizja wszechświata wydaje się świetniejsza - to dzięki bogatszym sugestiom, niedopowiedzeniom, temu