by smakować. Był nadto, co tu gadać, nazbyt głodny, by wykrzywiać się na solonego śledzia, kaszę bez omasty i piwo, od wody różniące się jedynie kolorem, a i to nieznacznie. A może zresztą był akurat post? Nie pamiętał.<br>Jadł więc żywo i żwawo, czemu z wyraźnym zadowoleniem przyglądał się staruszek szafarz, niewątpliwie obyty z dużo mniejszym entuzjazmem ugaszczanych. Ledwie Reynevan uporał się z ulikiem, uśmiechnięty zakonnik obdarzył go drugim, wyciągniętym wprost z beczułki. Reynevan postanowił wykorzystać ten akt przyjaźni. <br>- Prawdziwa to forteca, wasz klasztor - odezwał się z pełnymi ustami. - I nie dziwota, wiem wszak, czemu służy. Ale przecie zbrojnej straży nie