jakie to robiło wrażenie (nie potrafił bym tego nawet wyrazić słowami). Po śniadaniu jeszcze jakieś przygotowania. Już wiemy że wszyscy jedziemy do domu. Jedna osoba z mojego pokoju na pięć dni (jedna z nielicznych ludzkich decyzji podjętych przez trepów za mojej kadencji w wojsku - chłopak miał rodzinę i dziecko), inni szczęśliwcy na 4 dni, a pozostali na 3 dni. Nikt jednak jeszcze nie wiedział czy znajdzie się w puli szczęśliwców. Ustawiają nas. Wszyscy są podekscytowani. Trepi nie mogą nas ustawić bo większość z nas buja gdzieś w obłokach i myśli tylko o tym, że za ok. godzinę przywita się ze swoimi