trzy: środkowa mieściła osobnika, z którego brała początek kolejna triada. Z dwóch pozostałych jedna była węższa, uważana za pomieszczenie karłowatego samca (ryc. 11.10). Pierwsze graptolity planktonowe miały takie węższe rurki, ale w miarę upraszczania kolonii stawały się one właściwe tylko dla początkowych stadiów rozwoju kolonii. Wreszcie zupełnie zanikły. Ponieważ sznur tkanek miękkich łączący osobniki graptolitów planktonowych nie miał zachowującej się <page nr=282> osłonki (w przeciwieństwie do bentosowych przodków), nie jest jasne, czy oznacza to zanik samców. Być może takie ich skarlenie, że zaprzestały budowy własnych tek, zajmując tekę samicy. Tak więc wraz z przejściem do pelagialu, w którym szanse wymiany komórek płciowych