rzecz, jaką stworzył w życiu.<br><br>Może z czołowymi aktorami życia politycznego jest podobnie jak z tzw. prostymi ludźmi - reżyserzy unikają jednych i drugich, co stanowi wciąż odczuwalny uraz po Peerelu, kiedy tego rodzaju przedsięwzięcia miały charakter propagandowy w wydaniu wzorcowym. A może to także kwestia poprawności politycznej, lęk przed naruszeniem tabu? Czy da się na przykład zrobić dzisiaj film o Ryszardzie Kuklińskim? Właśnie Maria Nurowska poświęciła mu powieść "Mój przyjaciel zdrajca", hagiograficzną, jak wynika z wywiadów udzielanych przez pisarkę. Na pewno wkrótce któryś z reżyserów (albo kilku naraz) ogłosi, że przerobi prozę na scenariusz. Ale i z Kuklińskim mogą być niemałe