podpowiada Dominika.<br> Babka patrzy na nią bystro, ale nie może nic <br>wyczytać z twarzy wnuczki.<br>- Pisał - kłamie gładko Dominika, po małej <br>przerwie dla nabrania tchu. - Całuje cię i pozdrawia...<br>- Potrafi to robić? - wątpi złośliwie babka. - I co? <br>Gdzie jest teraz? W Berdyczowie? W Paryżu? Biedaczek artysta <br>dla malutkich. Córka będzie taka sama. Do niczego. Udana, <br>że strach. Co tam mamroczesz? Że nieprawda? Skąd, same <br>talenty w rodzinie! Towarzyskie też, nie można powiedzieć. <br>Nie przyszło ci do głowy, że mogłabym chcieć usiąść? <br>A może matka nie pozwoliła wpuszczać mnie do domu?<br>- Cztery, pięć, sześć... - mówi zuchwale <br>a wyraźnie Dominika, patrząc tym razem babce