z nas prędzej czy późnej do tego dochodzi. Wszystko po tej stronie otoczone jest tajemnica, zasłona milczenia. Musimy to nieść same. Nie wolno się dzielić ani smutkiem, ani radością. <br>&lt;page nr=114&gt; Przynajmniej raz na tydzień chcę to rzucić, zapomnieć raz na zawsze, ale nie umiem. Musiał- by przyjść taki dzień, że wszystkie te dzieci umarłyby jednocześnie i nazajutrz nie byłoby do kogo wracać.<br>Tak przy okazji: Emilka, lat sześć, nie ma już złotych włosów i nie wygląda, jakby była z ptysiowego ciasta. Jest łysa i blada jak czeski knedlik. Ma matowa skórę i od dwóch tygodni prawie co noc moczy łóżko. Jej mama też