Marcin Jarnuszkiewicz utkał ten wielogodzinny spektakl z pięknie skomponowanych statycznych kadrów; pomysł oryginalny, ale dość samobójczy, gdy idzie o utrzymanie uwagi widza. Zaszkodziło warszawskiemu przedstawieniu też jednotonowe (a ściślej dwutonowe: szept i patos) aktorstwo. Ale i ta wymagająca sporego nakładu dobrej woli inscenizacja miała swoich zwolenników. Toruń był enklawą szczęścia teatromanów, postawiono tu bowiem szlaban obojętności, letniości. Temperatura sali dzielnie dotrzymywała kroku wybuchającej za oknami wiośnie.<br><br>&lt;tit&gt;Biedni ludzie w drodze&lt;/&gt;<br><br>Zdarzały się też niespodzianki całkiem nieoczekiwane. Gdyby być złośliwym, można by zauważyć, że po upadku ZSRR styl radziecki prosił o azyl na Zachodzie - i tu i ówdzie go otrzymał, na przykład