reagujący na wydarzenia stał się jego domem. Był w nim gospodarzem, ustalającym reguły gry. A więc konferansjer musiał być elegancki - w smokingu, czasem we fraku. Opowiadane przez niego dowcipy sygnalizowały, że zna swoją publiczność: "Nie będę ukrywał, ja nie jestem śpiewakiem. Sam nie wiem, jaki mam głos. Czy to jest tenor, baryton czy bas? W życiu różnice nie są tak wielkie. Bas operowy mówi te same głupstwa co tenor, tylko o oktawę niżej. A baryton to w ogóle stan przejściowy między tenorem a człowiekiem. Mój śpiew jest śpiewem <orig>"drzentelmeńskim"</>, od słowa drzeć się..." Inny przykład żartu: "Do Wisły rzucił się jakiś