chcieli odpowiadać, podporucznik Ziemba trzymał w ręce jakiś ciężki przedmiot zawinięty w papier.<br>- Co to jest? - pytał Kowalik.<br>- Kłódka - odparł Ziemba, włożył kłódkę do czapki, czapkę ułożył na półce dnem do góry, skinął na Stryjka i razem weszli do sali jadalnej.<br>Podporucznik Kowalik samotnie podążał do domu, uważnie omijając kałuże topniejącego śniegu. W pokoju było przyjemnie ciepło, marcowe słońce jeszcze nie zachodziło, choć nie zaglądało w północne okno Kowalika, tyle światła przenikało przez firanki z gazy, że plamy na suficie prezentowały się wprost okazale. W pociemniałym od sadzy i kurzu rogu nad piecem pyszniła się ogromna pajęczyna, bezpieczna jak radziecka granica