moja poezja stanowiły zastanawiającą jedność. Mogła go do tego skłaniać moja dionizyjska ekstatyczność, prawdziwie obecna, tyle że używana świadomie jako najskuteczniejszy środek do ukrywania bólu.<br> Autentyczność w literaturze wymaga, żeby jak najmniej pisać pod taką czy inną publiczność. Nie żyjemy jednak na pustyni i sam język, łącznie z całą jego tradycją, rządzi nami, a z nim razem idzie presja oczekiwań ze strony ludzi, którzy tym językiem mówią. Zdarzyło mi się pisać pod moich marksistowskich kolegów we wczesnej młodości, zdarzyło mi się pisać pod patriotyczną Warszawę za niemieckiej okupacji. Być może pójście na emigrację było dla mnie ratunkiem, bo w ciągu wielu