Nowakowski wypiera się choć kocha ich i podziwia, "salony" przypominają prywatne spelunki, "knajpy" zamknięte oddziały dla paranoików, a Opowiadania nie są opowiadaniami.<br><br>l. Marek Nowakowski, Karnawat i post, Paryż, Instytut Literacki, 1988, str. 189.<br><br>&lt;page nr=185&gt;<br><br> Znalazły się tu dwa teksty: Śmierć, wspomnienie o zmarłym pisarzu i przyjacielu Ireneuszu Iredyńskim, i Fabuła - tytuł winien brzmieć raczej "fabuły" - która jest obszernym notatnikiem o nierównej wartości, skomponowanym - podobnie zresztą jak Śmierć - na zasadzie tematu z wariacjami. Wypełniają ją pytania o własną drogę twórczą, krótkie szkice do opowiadań, marzenia o powieści i typowe dla Nowakowskiego obrazki z życia Polaków. Streszczone wątki fabularne zaprzeczają niejako potrzebie ich