po sześćdziesięciu z górą latach, zdobyć się na cień pretensji, czy żalu do któregoś z moich pedagogów, to właśnie do Rygiera. O to może, że poprzestał na chwaleniu mnie, stawianiu piątek i organizowaniu moich popisów przed kolegami. Miał niewątpliwie dużo więcej do powiedzenia o literaturze i życiu poza tym, czego użyczał nam ze szkolnej katedry. Mógłby mi więc coś z tego udostępnić. Tak się jednak nie stało. A że ojciec opuścił mnie na dwa lata przed ukończeniem gimnazjum, pozostałem zdany na siebie samego w kształtowaniu samego siebie. Czyli - na osobę wysoce niekompetentną. Cezura śmierci ojca przedzieliła moje lata szkolne, kładąc kres