minęli zakrystię. W ścianie była wnęka, a w niej niskie ciemne drzwi. Proboszcz sięgnął ręką i zza futryny wyjął gruby klucz. Zazgrzytało. I rdza prysła spod klucza wprost im pod nogi. Hans pochylił się. Schodki były wyszczerbione. Wyszli na cmentarz, wprost na stare nagrobki. Poprzechylane, zarośnięte bylicą. Ścieżka najwidoczniej nie uczęszczana. Dalej, na prawo, widać było nowy cmentarz. Połyskiwały napastowane grobowce z pstrokatego granito, kwiatami z plastiku przystrojone. <br>Hans chciał iść dalej, ale proboszcz ujmie go pod ramię. <br>- To tu... - I wskaże omszony grobowiec. Widzi zdziwienie Hansa. - To grobowiec dawno wymarłej rodziny Fingerhutów. - Uśmiechnie się. - Znalazło się miejsce dla Ertmanna z