obszernym wstępem krytycznym i rozszerzył zakres geograficzny i chronologiczny dzieła, dodając cztery nowe rozdziały o sztuce Chaldejczyków, Persów, Indów i Chińczyków. Wprowadził też na karty książki nowy wątek, oparty w dużej mierze na własnych badaniach, o starożytnej ceramice. W wielu punktach z Winckelmannem się nie zgadzał. Zarzucał mu, iż nazbyt ufa „uniesieniom" jako „prawidłom" poznania. Nie wierzył w historyczno-geograficzne uwarunkowania sztuki rozumiane jako czynnik determinujący, choć rozszerzenie perspektywy poza sztukę rzymską i grecką uważał za konieczne. Zdaniem Potockiego, oprócz uwarunkowań historycznych i środowiskowych ważniejsza jest pobudka, „która kieruje smakiem zbytku ku ozdobie publicznej <gap>. Jest to nie wiem