pani Rudzkiej, <br>ściany mego pokoju, na obrazek, na którym przed nieprawdziwą <br>wiejską chatą chłopczyk i dziewczynka w nieprawdziwych <br>wiejskich strojach, dziwnie przypominających owych Hnsel <br>i Gret&#130;l z nieprawdziwych bajeczek Frulein Anny, całowali <br>się, podając sobie pęk róż. Na samą Frulein <br>Annę, która z okolicznościowym uśmiechem czytała <br>właśnie "wesoły" ustęp, jak to kogucik, poduszeczka <br>i igiełka zdobyli sobie wreszcie podwieczorek, i na Jasię, <br>która przysłuchiwała się temu z rozumnym wyrazem <br>w swych niebieskich szklanych oczach, i ku zdziwieniu Frulein <br>Anny, a nawet memu własnemu, powtórzyłam głośno <br>te dziwaczne słowa Jana, słowa, którymi się już <br>od dawna przestałam zajmować: <br><br>- Ty myślisz