przywraca w końcu dziewiętnastego wieku językowi litewskiemu znaczenie jako instrumentu wypowiedzi w wymowie i piśmie, chroniąc go w ten sposób od zamknięcia się w opłotkach wioski, jak zamknął się w Irlandii gaelicki, którego używa tam dzisiaj na co dzień znikoma mniejszość.<br><br>&lt;page nr=9&gt;<br><br> Natomiast wystarczy czytać dzieła, które wymieniłem, jak też wiele utworów literackich i pamiętników z okresu romantyzmu, żeby się przekonać, że świadomość przynależności do Litwy u pochodzących z niej ludzi była wcale żywa. Zapewne, zgodne to było z określeniem gente Lithuanus, natione Polonus, pojawiły się już jednak znaki wskazujące, że następuje ewolucja ku &lt;orig&gt;litewskości&lt;/&gt; nie tylko &lt;foreign&gt;gente&lt;/&gt;, ale także &lt;foreign&gt;natione&lt;/&gt;. Przykładem jest