jeszcze bielał szron,<br> A oto już się dzień płomieni.<br>I stoi mój rówieśnik - klon<br> W pozłocie słońca i jesieni.<br><br>Jastrzębie, wypartując cel,<br> Jak dwa przecinki tkwią w bezkresie.<br>I resztką sił wesoły chmiel<br> Po drzewach do nich w górę pnie się.<br><br>Obłoki wolno suną wpław<br> Jak rozsypane piórka gęsie,<br>A w dole, popatrz - usnął staw<br> I znieruchomiał cały w rzęsie.<br><br>Nad polną drogą nagi grab<br> Wyciąga sęki uroczyście<br>I dźwięczy śmiech rumianych bab<br> Odmiatających suche liście.<br><br>Zaczepny szczeniak w gąszczu traw<br> Z indykiem śmieszną walkę stacza,<br>A wierzba zapatrzona w staw<br> Nie widzi tego - i rozpacza.<br><br>Przelatujące stado wron<br> Rzuca na trawę