która odgradzała mnie od nich <br>jak gdyby murem, czyniąc mnie zupełnie niewrażliwą <br>zarówno na próby nawiązania na nowo przyjacielskich stosunków, <br>jak i na złośliwości i drwiny. <br><br>Samotność ta dogadzała mi i zarazem ciążyła. <br><br><br>Nikt mnie nie lubi - myślałam - może jestem <br>już taka, że nikt mnie nie może lubić. <br><br>Bo nawet w domu - to cóż? No, tatuś. Tak. <br>Ale jego właśnie zraniłam. Powiedziałam mu, że <br>się go wstydzę - tak mu powiedziałam! A on - nic. <br>Tylko spojrzał na mnie. <br><br>Widziałam wciąż te zamyślone i niewypowiedzianie <br>dobre oczy i ten bardzo smutny, i bardzo zmęczony uśmiech. <br><br><br>Czy pamięta jeszcze o tym? Czy gniewa się na