rogiem, który został<br>wśród zboża, przysypany wyrwaną wybuchem miny ziemią. Ocaleni ofiarą<br>jej życia od śmierci Kargul i Pawlak jeszcze tego samego dnia<br>przystąpili do odtworzenia tego, co przedwczoraj uznali za niepotrzebny<br>już teraz rekwizyt przeszłości. Na podwórzu z jednego końca stawiał<br>obalony płot Witia z ojcem - a z drugiego walił młotkiem Kargul,<br>przybijając ze wściekłym rozmachem podawane przez Jadźkę dwucalowe<br>gwoździe.<br> - &lt;orig&gt;żeb'&lt;/&gt; wasza noga więcej na naszym nie postała - zagrzmiał, gdy<br>przybił poprzeczkę do świeżo wkopanego słupka.<br> - A wasza na naszym - odszczeknął natychmiast Pawlak, waląc obuchem<br>siekierki w wystający łeb gwoździa. - Takem poprzysiągł tatowi i tak<br>będzie po wieki wieków