na pracę u niego w programach dla zagranicy), więc z radością powitał fakt, że będziemy towarzyszami podróży w nieznane. Kiedy jednak rozległ się odgłos zapuszczanych silników i kolumna za moment miała ruszyć, jakiś nagły wewnętrzny "imperatyw kategoryczny" sprawił, że ze słowami "Rozmyśliłem się. Do widzenia, panie Karolu." i z moją walizeczką wyskoczyłem z autokaru. Szedłem wśród gęstniejącego już mroku przez zaciemnione, ciche miasto, słysząc za sobą milknący odgłos odjeżdżającej kolumny pojazdów. Nic w atmosferze grozy wiszącej nad miastem nie potwierdzało słuszności mojej decyzji. Pytałem też siebie samego, dlaczego wysiadłem i nie znajdywałem na to odpowiedzi. Nie wiedziałem, że mój krok przekreślił