dwie funkcje: "oznakowania" postaci ("strój polski" wobec "galowego munduru Jenerała"), by od razu w momencie wkroczenia na scenę oczywisty był ich charakter, a także miały rozbudzać emocje widzów widokiem patriotycznych pamiątek. Przed oczami Polaka świetnie by się to rozwinęło, każdy strój ma przecież odrębną emocjonalną wymowę. Gorzej z cudzoziemcami - czy walor symboliczny "stroju polskiego" mógł być zrozumiany, znaczyć więcej, niż tylko coś egzotycznego? Dla widzów teatru Porte-Saint-Martin (i dla jego dyrektora, decydującego o przyjęciu lub odrzuceniu sztuki) te sensy ukryte były nieczytelne. Nie tylko nie znano "strojów polskich", lecz nadto - skąd miano wziąć je we francuskim teatrze, w którego