miasta i nic, i równie dobrze można pierwszy raz wyjść z domu po jedenastej w nocy i dostać w zęby albo ożenić się z kosą. Trzeba wierzyć w przeznaczenie. Zygmunt wierzył w przeznaczenie, zresztą dzienną porcję łomotu już dostał. Mimo to rozglądał się na boki.<br>Na Żeromskiego chodniki były bardzo wąskie i tak naprawdę szło się tuż pod oknami niskich parterów. A jak się idzie pod oknami niskich parterów, to w szybach majaczą sinoniebieskie trupy telewizorów, powiewają paranormalnie firanki, pelargonie rzucają szkieletowe cienie na chodnik, a z klatek schodowych dobywa się bełkot. Zygmunta ogarnęło nieprzyjemne wrażenie, że zaraz ktoś złapie go